Een medewerker van de Albert Heijn belt. Ze heeft de portemonnee van mijn moeder gevonden.
Kan gebeuren, maar dan weet mijn moeder haar pincode niet meer en verliest ze voor de derde keer haar portemonnee.
Het zijn kleine dingen, zoals koekjes in de koelkast vinden of kleding op de grond in plaats van in de kast, die me zorgen baren.
Er gaan nog geen alarmbellen af, maar ik begin me wel af te vragen in hoeverre dit nog hoort bij 'normale' ouderdomskwalen.
Mijn moeder geeft zelf aan dat haar hoofd 'wollig' is.
Ze heeft zelf gewerkt met dementerenden en waarschijnlijk herkent ze zichzelf terug in haar cliënten.
Ons huis heeft altijd vol gestaan met gezellige beeldjes, kaartjes, boeken en planten.
Maar ineens vindt mijn moeder haar huis onrustig. Opmerkelijk, want dat maakt haar huis juist haar huis.
We besluiten via de huisarts onderzoek te doen bij het VU. Het is een volle dag met allerlei testen en een interview met ons samen.
Het vermoeden is een ding, maar van een specialist horen dat ze in een beginnende fase zit van Alzheimer komt keihard binnen.
Achteraf gezien weet ik niet of het krijgen van ''de'' diagnose helpt als je nog redelijk bij je volle verstand bent.
Ik zie het verdriet van mijn moeder in haar ogen en probeer positief te blijven, maar in mijn hoofd ga ik fast forward naar de dag dat ze mij, haar eigen dochter, niet meer zal herkennen.
Snel verdring ik dit scenario.
Haar wens is om zo lang mogelijk thuis te blijven wonen.
Het is herkenbaar en ze voelt zich hier veilig.
Maar als je jezelf niet helemaal meer vertrouwt en daardoor niet verder durft dan de voortuin dan wordt de wereld heel snel heel klein.
Met dagbesteding, thuiszorg, een casemanager en het verdelen van de zorg met mijn zusje proberen we het thuiswonen te rekken.
We doen leuke dingen met familie, kinderen en kleinkinderen.
En tussendoor zijn we bezig met opruimen.
Er liggen te veel spullen die voor onrust zorgen en structuur en overzicht in de weg staan.
Al twee jaar geleden ben ik gestart met het opruimen van haar huis, net als bij mijn klanten, per categorie stap voor stap.
Alleen zo makkelijk gaat dat niet. Iemand van 80+ kan niet uren achter elkaar beslissen.
Het is te vermoeiend.
Als opruim coach ben ik geduldig en begripvol naar mijn moeder, maar als dochter kan ik het geduld soms verliezen. Wat moeten we met een bbq boek als we niet eens een bbq hebben! En hoezo Tupperware deksels bewaren als de bakken niet meer vindbaar zijn?
Het is ons ouderlijk huis, waarin we meer dan 30 jaar hebben gewoond.
Onze familiegeschiedenis met alle hoogte- en dieptepunten vertaalt zich in spullen door het hele huis.
Opruimen in deze context doet mij veel, omdat het opruim proces eindigt in het loslaten van je thuishonk. De plek waar je, ook al ben je 40 plus en zelf moeder, altijd kan neerploffen als een kind. Sterker nog, ik heb zelfs nog mijn eigen kamer.
Ik koester deze opruim tijd met mijn moeder, want al lachend zingt ze liedjes uit haar jeugd na het vinden van een liederen boekje en kom ik erachter dat ze in de jaren '80 studies heeft gedaan over voeding, biodynamisch verbouwen, een coaching opleiding en nog zo veel meer.
En wie is die man die zo veel wenskaarten heeft gestuurd mam? ;-)
Het opruimen van sommige spullen geeft aanleiding en ruimte om te praten over vroeger.
Het slingert ons terug naar tijden, waar ik eerder niet naar heb gevraagd en zij niet over heeft verteld.
Het is een gekke gewaarwording dat veel dingen uit een ver verleden haar helder voor de geest staan, terwijl iets van een 30 minuten geleden als sneeuw voor de zon is verdwenen.
Mijn zusje en ik zijn op rustig tempo het huis aan het opruimen. Zonder grote doelen per keer.
We maken van het opruimen kleine events door even een fikkie te steken in de tuin of uiteten te gaan in het oude dorp.
Tijd is het meest kostbare goed.
Deze week heeft mijn moeder rondgekeken in een verzorgingstehuis. Het zal een nieuw begin worden. Zo noem ik het graag.
Zorgvuldig zullen we de kleine ruimte gaan vullen met spullen die haar blijdschap geven.
Zo lang als mogelijk.
Het beste scenario is als je ouders hun spullen zelf hebben uitgezocht en geen overvol huis achterlaten. Alleen in de meeste gevallen is dat helaas niet zo.
Wil je advies over de aanpak van het opruimen van je ouderlijk huis? Of wil je 1:1 hulp bij het opruimen? Boek een vrijblijvende call via onderstaande button. Ik help je graag met al je opruim vragen.
Miriam
Comments