De geur van pisang goreng. Mijn moeders tuin. Mijn oude bed. En nu… moeten we alles loslaten

Wat ik er voor over zou hebben om weer wakker te worden van de geur van pisang goreng (gebakken banaan)... Het is jaren geleden dat ik er zelf woon, maar alles is nog precies hetzelfde. De kunstwerkjes aan de muur, mijn kersenhouten bed, beeldjes van engeltjes en olifanten, kledingkasten vol met pareltjes en heel veel boeken. 

Mijn oude slaapkamer

Ons thuishaven

Mijn moeders gezellige huis en jungle tuin zijn niet alleen meer dan 25 jaar haar habitat, maar ook die van mij en mijn zusje. Het is voor ons, na vele onrustige jaren, een veilige plek en thuishaven, hoe oud we ook zijn. Hier staat de deur letterlijk (altijd goed gegaan gelukkig) en figuurlijk voor iedereen open.

Maar zelfstandig thuis wonen wordt voor mijn moeder steeds moeilijker. Langzaam zien we tekenen dat het niet meer gaat en nemen wij als kinderen meer en meer over. Tot het moment dat de bovenverdieping niet meer wordt gebruikt, de leefruimte is beperkt tot de huiskamer en ze niet meer naar buiten durft. Na lang twijfelen over wat beter voor haar is, voeren we 'het' gesprek over een verzorgingstehuis. 

Ontspullen

Afgelopen jaren heb ik, met dit scenario in mijn achterhoofd, pogingen gedaan om samen met mijn moeder het huis op orde te krijgen, stapsgewijs te ontspullen. En dat is mondjesmaat gelukt. Maar echt ontspullen lukt pas als zij het zelf voelt en wil. 

Lees hierover mijn eerdere blog: Samen met mijn moeder opruimen vind ik lastig.

Naast vele vertrouwde spullen zijn er veel meer waar we jaren niet naar om kijken. In de schuur staat het bed van mijn ouders, voordat ze gescheiden waren, koffers met spullen van mijn opa en oma, ordners, videobanden. In de hobbykamer een kast vol wol- en haakmateriaal, niet afgemaakte werkjes en lappen stof waar plannen voor waren. De zolder nog overvol met spullen uit onze jeugd. 

Laten ontruimen doet ons thuis geen recht

Het huis is groot genoeg om er niet tegenaan te lopen, maar nu een nieuw tijdperk aanbreekt, moeten we ineens iets met die verzameling aan spullen. Een ontruimingsdienst is snel en effectief, maar liefdeloos en draagt niet bij aan het afscheidsproces waar wij behoefte aan hebben om de volgende levensfase in te stappen. 

Dit huis met al die spullen schreeuwt om aandacht, terwijl ik juist nu liever met mijn moeder tijd doorbreng.

Samen ruimen mijn zusje en ik op. Onze partners doen de heavy lifting, wij de heavy burden. Want dat is het. Een huis opruimen met beladen spullen, waar mijn moeder geen afscheid van heeft kunnen nemen. Elke keer als ik het huis inloop om op te ruimen, voel ik dat de ziel eruit is. Mijn moeder woont er niet meer. En dat maakt het makkelijker. Het huis is niet meer mijn moeder.

Een last en verrijking

Ons ouderlijk huis opruimen is niet alleen een last gelukkig. Het is ook een verrijking. De spullen brengen ons terug naar mooie herinneringen. Het opruimen gaat met een lach en een traan. Zo vinden we een video en zien we voor het eerst sinds het overlijden van onze vader, hem weer in beweging. Door de verhalen die spullen ons vertellen leren we nieuwe kanten van onze moeder kennen. En ontdek ik dat ik meer op mijn moeder lijk dan ik dacht...

Dankbaar voor deze bijzondere opruim reis die me onverwacht nog dichterbij mijn moeder brengt.

Zit je nu in dezelfde fase als ik en wil je weten hoe je het opruimen kan oppakken zonder overweldigd te raken? Boek een vrijblijvende call in via onderstaande button of stuur me een mail via contact@miriambakker.nl

BOEK HIER EEN CALL