De scheiding maakte een abrupt einde aan de onbezorgde jeugd van mijn zusje en ik.
Als ik terugdenk aan onze tijd als gezin ruik ik de open haard, het strand en vers gras. En zie ik ons zitten aan de keukenbar, terwijl mijn vader en moeder lekker aan het koken zijn. Voel ik geluk en veiligheid in een fijn huis.
Maar op mijn 15e was daar de scheiding van mijn ouders. Er veranderde zoveel in korte tijd; niet alleen woonden we niet meer met onze vader, we verhuisden van Vlissingen (Zeeland) naar Amstelveen, gingen naar een andere middelbare school, woonden bij een gezin in huis en hadden het financieel niet breed. En wat vooral intens was is de veranderde relatie met mijn vader die tot dan toe altijd goed was geweest.
Onze stabiele basis was verdwenen en ineens waren er vele dingen om onzeker over te zijn. Ondanks de flexibiliteit van mijn zusje en ik waren we behoorlijk ontworteld.
Door de hectiek en overlevingsmodus was er weinig tijd voor verwerking. Het was een verandering met grote impact op mijn leven, maar tijd voor emoties leek er niet te zijn. Boosheid kende ik wel, maar echt verdriet voelen om wat we hebben achtergelaten en de nieuwe situatie niet.
Met een grote knal was ik van de ene op de andere dag volwassen. Geen onbezorgdheid meer en een ‘alles is mogelijk gevoel’.
Lange tijd heb ik spullen bewaard uit de leeftijdsperiode 8 tot 15 jaar. Vriendenboekjes, agenda’s van de middelbare school bijvoorbeeld brachten me altijd terug naar exact die tijd toen ik in mijn beleving het gelukkigst was met mijn ouders en zusje. Ik klampte me eraan vast alsof het een warme deken was.
Toen ik mijn huis kocht in Amsterdam en door al deze spullen ging voelde ik pas voor het eerst echt verdriet. Alsof ik aan het rouwen was. Rouwen om het verlies van mijn band met mijn vader. Rouwen om het verlies van mijn onbezorgde jeugd. Rouwen om het verlies van gelukkige ouders die altijd voor ons klaarstonden. Rouwen om verloren vriendschappen.
Het opruimen van deze spullen was alles behalve makkelijk, maar uiteindelijk had het zo'n helende werking. Ik kon accepteren dat het anders was gegaan en dat wat er was gebeurd niet bij ons als kind lag. Dat het spijtig genoeg zo is gelopen, maar tegelijkertijd ook veel heeft gebracht.
Nu 30 jaar later en verschillende levensfases verder is het leuk om nog enkele spullen uit mijn jeugd weer te zien. Ik kan er op een andere manier naar kijken. Mijn levensverhaal een andere betekenis geven. De warme deken heb ik gelukkig niet meer nodig.
Voel jij ook dat het tijd is om spullen op te ruimen die je hebt bewaard uit emotie. Wordt het tijd om opnieuw te kijken naar een bepaalde periode uit je leven? Stuur me dan een berichtje. Ik ben benieuwd naar jouw verhaal.