Als ik de tijd kon terugdraaien dan had ik
vaker een brief naar hem geschreven,
vaker gebeld,
was ik vaker langs geweest.
Mijn vader houdt na de scheiding contact met mijn zusje en mij door A4-tjes vol te schrijven met grappen, verhalen over zijn katten en zijn leven.
Elk A4-tje verrijkt hij met zijn typische illustraties.
Dat was zijn manier van praten.
Ik bekijk een kaart van mijn vader met zijn signature tekenstijl en handschrift die erfelijk blijkt te zijn.
in een hoekje schrijft hij 'schrijf me eens...'
Het maakt me jaren na zijn overlijden nog verdrietig als ik het lees.
Het confronteert me met mijn onvermogen destijds om met de situatie om te gaan.
Jaren bewaar ik alles bij elkaar in een lade,
maar door de emotionele lading kijk ik er zelden naar.
Tot het moment dat ik de hele berg pak en de tijd neem om ze allemaal te lezen.
De meesten geven een glimlach op mijn gezicht.
Deze laat ik aan mijn dochter zien.
Maar van de overigen neem ik dankbaar afscheid.
Ze horen bij een bepaalde periode die mag worden afgesloten.
Er zijn mooie herinneringen.
En die blijven.
Altijd.